Yaşam ve Ölüm Arasında

İnsanlar ölüm hakkında pek konuşmak istemezler.Bu ölümün varlığını bilip kabul ettiklerinde mi ya da onu anmazlarsa daha geç geleceğini düşündüklerinden midir? bilinmez.Hayat zıtlıklarla doludur.Herakleitos ne güzel söylemiş "Her şey zıtlardan meydana gelir.Böylelikle aynı şey iyi ve kötüdür;canlı ve ölüdür;uyanır ve uyur;hem genç hem ihtiyardır.".
Bu zıtlıklarla kabul etmek gerekir nasıl şu an yaşıyorsak bir günde öleceğimizi bilerek yaşamak, sanırım hayatın tadına varmamızı kolaylaştırır.


Ölüm nasıl bir şey bunu birçoğumuz bilmiyoruz.Kutsal kitaplarda bu konuyla ilgili birçok şey yazmakta fakat onları da ne kadar doğru yorumlayabildiğimiz ise bir muamma.Gerçekler hakkında konuşmayı sevdiğim gibi sürrealist düşünmeyi de seviyorum.Diyelim ki öldük.Bize bu dünyada nasıl bir ömür geçirdiğimizi görmemiz için belli bir süre ölüm ile yaşam arasında kalmamıza izin verildi.Bir ruh olarak ailemiz ve sevdiğimiz insanların yanında dolaşabiliyoruz.Ve bir yeteneğimiz de var.İnsanların bizim arkamızdan gerçek gözyaşımı yoksa timsah gözyaşlarımı döktüğünü görebiliyoruz.Tabi ki bizi koşulsuz seven anne, babamız ve kardeşlerimiz gerçekten bizim için üzüleceklerdir.Bu yüzden onların göz yaşları saf sevgiyi yansıtacaktır.Fakat diğer insanların bizi gerçekten sevip sevmediklerini gördüğümüzde sanırım büyük bir hüsrana uğrayacağımız söylenebilir.Bir dostumuzun bizim için gerçekten ağlamadığını görmek acı verecektir.Peki  ağlamasının nedeni nedir? Ağlamak birçok kişi için kolay bir şeydir.Ve birçok kişi bir arkadaşının arkasından ağlarken aslında kendini düşünmektedir."Aynısı benim başıma da gelebilirdi.Ne acıklı bir durum." yani ağlarken kendilerine ağlamaktadırlar.Tabi bu durum her dostumuz için geçerli değildir.Bizi yürekten sevmiş insanlarda vardır.Fakat sanırım bu kişilerin sayısının bir elin parmağı kadar olması mucizevi bir durum olacaktır.Birde bu iki dünya arasına sıkışmışken bu durumu farketmemiz nasıl bir ömür geçirdiğimizi sorgulamamız acı çekmemize neden olacaktır.Bizi gerçekten sevmiş bir insanı öldüğümüz zaman keşfedebiliriz.Yaşarken ona gereken ilgiyi gösterememişizdir.Ayrıca ailemizi biz öldükten sonra perişan bir halde görmek bize dayanılmaz bir acı verecektir.Bu noktadan sonra pişmanlıklarımız başlayacaktır."Keşke sevdiğim insanlara onları çok sevdiğimi söyleseydim,güzel bir ömür geçirdiğimi,onların beni mutlu ettiğini her daim dile getirebilseydim." diye hayıflanabiliriz.


Tabi bu yazdıklarımın hepsi kurmacadan ibaret, kimbilir belkide böyle bir olanak vardır.Fakat sonuçta şu an yaşıyoruz ve bu söylediklerimi yaşamamak ,hayatımıza dönüp baktığımızda mutlu bir hayat sürdüğümüzü söyleyebilmek için bizi gerçekten seven kişileri bulmaya çalışmak şu an elimizde.Sevdiğimiz kişilere de onları sevdiğimizi söylemekten çekinmeyelim,bu durumdan utanmayalım.Sevmek en saf duygulardan biri utanılacak bir şey değil.Mutlu bir hayat sürmeniz dileği ile sevgiyle kalın...